Son zamanlarda, Türkiye'nin içinden geçtiği zor psikolojik süreçler ve gençler arasında artan akran zorbalığı, toplumun her kesimini derinden etkiliyor. Özellikle çocukların, bu tür olumsuzluklardan nasıl etkilendiği ise oldukça dikkat çekici. 10 yaşındaki Yusuf'un trajik hikayesi, tüm bu sorunların ne denli ciddi olduğunu bir kez daha gözler önüne seriyor. Akran zorbalığı yüzünden yaşadığı ruhsal çöküntü, onun sadece akranları tarafından değil, sistem tarafından da nasıl yalnız bırakıldığını gösteriyor. Bu sebeple, Yusuf’un hikayesi, yalnızca bir bireyin yaşadığı acıyı değil, aynı zamanda çocukluk dönemindeki zihinsel sağlık sorunlarının toplumsal yansımalarını da gözler önüne seriyor.
Yusuf, son iki yıldır akran zorbalığına maruz kalıyordu. Okulda ve oyun parklarında güvendiği arkadaşları tarafından sürekli alay konusu olması, evdeki psikolojik durumunu da etkiliyordu. Aile, bu durumu fark ettiklerinde Yusuf’un ruh halinin, yaşadığı travmanın derinliğini anlamak zor olmadı. Çevresinde onu destekleyen pek kişi olmaması, yalnızlık duygusunu katlayarak artırdı. Çocuk yaşta bir bireyin, bu tür sosyal dışlanmalarla başa çıkması imkânsıza yakın bir mücadele oldu. Her gün düştüğü bu karanlık çukurlardan çıkmak için mücadele eden Yusuf, bir noktadan sonra yalnızca bir hayal olarak hissetmeye başladı.
Akran zorbalığı, dünya genelinde kabul gören bir gerçeklik. Ancak Türkiye’de bu durumun üzerine ciddi bir şekilde gidilmediği, bir gerçektir. Çocuklar, yalnızca oyun oynarken veya sınıfta arkadaşlarıyla birlikte vakit geçirirken değil, aynı zamanda sosyal medya platformlarında da hedef haline getiriliyor. Zorbalık, sadece fiziksel şiddetle sınırlı kalmıyor; sözel taciz, sosyal medya üzerinden yapılan iftiralar ve dışlanma gibi çeşitli biçimlerde kendini gösteriyor. Yusuf’un yaşadığı olaylar, aslında sadece kendi hikayesi değil, birçok çocuğun yaşadığı acıların bir yansıması olarak değerlendirilmelidir. Aileler tarafından giderek daha fazla görünmez hale gelen bu durumlar, çocukların gelişiminde telafisi zor sorunlar yaratıyor.
Her geçen gün bu konuda daha fazla farkındalık oluşmasına rağmen, sorunun çözümüne yönelik somut adımların atılmadığı görülüyor. Okullarda zorbalığın önlenmesi adına eğitimlerin yapılması, çocukların böyle bir davranışın ne demek olduğunu anlamalarını sağlamak adına kritik önem taşıyor. Ayrıca, sosyal medyada maruz kalan zorbalıklara karşı güçlü politikaların oluşturulması da gerekiyor. İşte bu karmaşık süreçte, Yusuf gibi çocukların yaşadığı kayıplar, yalnızca bireysel travmalar değil, sosyal yapının da sağlıklı bir şekilde işlemediğine işaret ediyor. Bu nedenle, toplumun her bireyinin bu duruma duyarlı olması, okul sisteminin reforme edilmesi ve ailelerin çocuklarıyla olan iletişimlerini güçlendirmeleri büyük bir önem taşımaktadır.
Maalesef, Yusuf’un hikayesi sonlanmış değil; bu trajedinin içindeki çocukların seslerinin duyulması, belki de yaşanan en büyük eksiklik olarak öne çıkıyor. Onların yaşadığı travmaların üzerinde yetişkinler olarak nasıl bir duruş sergileyeceğiz? Akran zorbalığına karşı, her birey olarak bu travmaları sona erdirmek için ne yapabiliriz? Tüm bu sorular, günümüzün en önemli sorunlarından birine işaret ediyor ve cevap bulmamız gereken bir mesele haline geliyor. Umarız ki Yusuf’un ve onun gibi birçok çocuğun sesi, artık sessizlikle değil, anlayışla yanıt bulsun.
